Radość merdająca ogonkiem

K@$!@

„Radość jest jak kamień, który wrzucony do wody
zatacza coraz większe kręgi”
Adalbert Balling

Do sali weszła Iwonka, rozejrzała się niepewnie i powiedziała coś bardzo niewyraźnie, nie zrozumieliśmy, ale zrozumiała Toyka, odpowiedziała głośnym „Hał” - i wystarczyło... żeby rozbudzić w Iwonce lawinę spontanicznego śmiechu.

Radość jest w każdym człowieku, mówili filozofowie, nigdy poza człowiekiem, dlatego nie trzeba jej poszukiwać, ale trzeba otworzyć się na nią. I mieli rację, zapomnieli tylko o jednej ważnej rzeczy � zapomnieli zostawić klucz, którym można by otworzyć te drzwi ku radości.
Dziecko nie potrzebuje kluczy. W zabawie „na niby” każdy nawet na pozór bezużyteczny przedmiot staje się kluczem, czarodziejską różdżką, magiczną pałeczką otwierającą wszystkie bramy. Dlatego właśnie radość i śmiech są pierwowzorami dziecięcej natury. Wydaje się, że powinny być wyznacznikami dzieciństwa. Niestety nie zawsze tak jest. Zdarza się, że sytuacja, w której znajduje się dziecko blokuje jego spontaniczną gotowość do radości.

Taką sytuacją jest sytuacja niepełnosprawności.
Dziecko niepełnosprawne jest dzieckiem normalnym w anormalnej sytuacji. Narażone na deprywację niemal wszystkich podstawowych potrzeb (ruchu i aktywności, bezpieczeństwa, przynależności, miłości, uznania, szacunku i samorealizacji), na co dzień doświadczające lęku, bólu i cierpienia traci okazję do przeżywania radości. Czasem z powodu trudności samo wycofuje się z wesołych zabaw mogących nieść śmiech i zadowolenie. Dlatego tak ważne jest, aby w życiu borykającego się z chorobą dziecka stwarzać jak najwięcej okazji do spontanicznej ekspresji radości. I tu nieocenionym pomocnikiem staje się pies. Już sama obecność zwierzaka stwarza specyficzną atmosferę. Pies koncentruje na sobie uwagę, rozładowuje napięcie, łagodzi negatywne emocje i stres. Stwarza idealne warunki do pojawienia się radosnej zabawy. Jeśli dodatkowo jest to pies - terapeuta doskonale umiejący zachować się wobec wszystkich trudności dziecka, możemy być pewni, że wcześniej czy później rozbudzi w dziecku radość. Czasem jest to radość płynąca z zabawy, czasem z możliwości tulenia się do miękkiego futerka albo tylko radość przebywania z psem. Jednak zawsze wieńczy ją szczery, pełny uśmiech pojawiający się na dziecięcej buzi.

Dlaczego pies – terapeuta ma takie zdolności? Po pierwsze, dlatego, że jest psem. Obraz psa kształtuje się w umyśle dziecka jako jeden z pierwszych obrazów zwierząt. I jest to bardzo pozytywny obraz: „Gdzie jest piesek?”, „Jak robi piesek?”, „Pogłaskaj pieska” - mówią rodzice do swoich pociech. Nieco starsze dzieci wiedzą, że pies jest przyjacielem człowieka, że jest wierny i oddany. Dzięki temu dążą do kontaktu z psem, wzbudza on ich ciekawość i nie boją się go. Ale nie tylko „psowatość” dogoterapeuty jest tutaj ważna. Specjalnie szkolony pies doskonale zna swoją rolę w kontakcie z dzieckiem. Wie jak może bawić się z dzieckiem, jest niezwykle cierpliwy, a dzięki pasji do pracy potrafi zachęcić do wesołej zabawy.

Istnieje co najmniej sześć powodów, dla których pies - terapeuta tak doskonale spełnia się w funkcji „klucza” do radości:
- pies nie ocenia - pies akceptuje
Dla psa najważniejszy jest człowiek. Akceptuje bezwarunkowo wszystkie trudności dziecka. Nie zwraca najmniejszej uwagi na niedoskonałości wyglądu, mowy czy ruchów. Akceptuje każde emocje i nastroje.
- pies nie wyznacza reguł - pies jest gotowy
Pies jest gotowy na każdą, nawet najmniejszą reakcję dziecka. Z gotowością oczekuje jakiejkolwiek zachęty do kontaktu czy zabawy. W tym „dialogu” dziecko wyznacza reguły. Samo określa formę, czas i dynamikę zajęć. Według własnych potrzeb i możliwości.
- pies nie oczekuje - pies daje
Pies daje siebie od czubka nosa do końca ogona i nie oczekując nic w zamian. Nie oczekuje wykonywania żadnych ćwiczeń, o nic nie pyta. Daje pyszczek do pogłaskania, daje uszy do ciągnięcia, grzbiet do wyczesania - jeśli tylko dziecko ma na to ochotę. Podaje zabawkę i gotowy obserwuje czy towarzysz odpowiada na zachętę.
- pies nie zabrania - pies pozwala
Pies pozwala na wszystko i ochoczo podejmuje każdą aktywność. Pozwala tulić się bardzo delikatnie, ale i przytulać bardzo mocno. Pozwala zaglądać sobie do ucha, wkładać rączki do pyszczka, odbierać zabawki. Pozwala tarzać się po ziemi, chować pod stołem i realizować wszelkie spontaniczne pomysły dziecięcej wyobraźni.
- pies nie prosi - pies wykonuje
Nie prosi o „grzeczne” zachowanie, nie prosi o spokój, nie wydaje poleceń, nie nakłania do ćwiczeń. Przygląda się tylko bardzo uważnie i reaguje na wszelkie oczekiwania dziecka. Spełnia wszystkie polecenia, nawet wtedy, gdy wydawane są niedokładnie, lub powtarzane wiele razy.
- pies nie stawia warunków - pies po prostu jest
Pies po prostu jest - z dzieckiem, przy dziecku i cały dla dziecka.
I to właśnie dlatego podczas zajęć dogoterapii najczęściej pojawiającym się dźwiękiem jest głos dziecięcego śmiechu. Śmiechu, który jest dowodem na to, że w małych dziecięcych serduszkach gości radość.

Atha

Pięknie napisany artykuł Very Happy

Widzę, że Mira by sie do dogoterapii nadawała, gdyby ją lepiej wyszkolić. I bez tego dzieci do niej lgną, a ona na wszystko pozwala Very Happy

Najbardziej podobają mi się efekty dogoterapii w przypadku dzieci chorych na autyzm. Kiedy dziecko nia początku nie reaguje na nic innego, tylko na psa, a ten powoli uczy je kontaktu ze światem.
Dziecko stara się nie dla tego, że ktoś mu każe, czy obiecuje nagrodę, tylko dlatego, że chce, żeby psiak zrozumiał jakieś 'trudne' polecenie, dlatego powie wyraźnie, chociaż z trudem 'podaj piłke' Very Happy

Jak czasem widzę, jak w ten sposób małe, zdrowe dzieci uczą się mówić, czy chodzić, to mi sie normalnie cos dzieje..

Myszka

Miki też by się nadawał, on towarzystwo dzieci ubustwia, a nigdy żadnego nie ugryzł, co najwyżej polizał Laughing

U nas w przedszkolu ( tak słyszałam ) podobno były w zimie dwa labki i malamut, a niestety w naszej miejscowości jest mnóstwo chorych dzieci, szczególnie na zespół downa

Mika

Mika by się na to nie nadawala Sad

. Jak nie zna jakiejś osoby to ją po prostu gryzie. Furia wiesz coś o tym prawda ?

^*KaRoLiNa*^ :)

Moja Kojka tak merda ogonkiem ze szczęścia że krew sika!!! Weterynarze mówili że trzeba będzie amputować jak się nie zagoi ale się naszczęście zagoiło i jest ok hehe Very Happy

Furia

Mika, bo twoja psina jest po prostu rozniańczona Wink

Nic na to nie poradzisz Razz

Ona czuje sie pania w waszym domu i dlatego nie daje się czasami pogłaskać.

Atha

Karolina, rozwaliła sobie ogon? Znam to- do tej pory na ścianach mamy plamy krwi, jakbyśmy kogoś mordowali, a psica chyba nie ma czucia w ogonie- cała końcówka łysa Confused