Pekińczyk

Nulcia

Historia:

Psy te należą do najstarszych ras świata. Żyły one w Chinach już przed tysiącami lat. Rodowód tej rasy jest nierozerwalnie związany z pałacem cesarskim w Pekinie, gdzie psy te uznane były za święte. Przez wieki pekińczyk był wyłączną własnością cesarskiego pałacu. Symbolizował lwa, obrońcę Buddy. Ostatecznie Mandżurowie obwołali pekińczyka psem cesarskim. Oni również stworzyli system opieki nad tą rasą. Dbano o dobre samopoczucie psów, pielęgnację, odpowiednią dietę, jak i czystość rasy. Na każdego, kto chciał wykraść i wywieść psa poza granice Zakazanego Miasta, nakładano kary (łącznie z karą śmierci). Po splądrowaniu letniego pałacu i upadku Pekinu w 1860 roku żołnierze brytyjscy ocalałe pekińczyki wysłali do Anglii. Od tego roku psy te rozpowszechniły się w Europie. Pekińczyki szybko zyskały sympatię Europejczyków. Pies ten został uznany jako rasa w 1898 roku przez Kennel Klub. W Polsce po raz pierwszy pekińczyk pojawił się w 1928 roku.

Standard rasy:

Rasowy pekińczyk nie powinien wysokością przekraczać 25 cm. Jego waga waha się między 2,5 do 7 kg. Psy te mają szeroki i krótki pysk, spłaszczony nos. Oczy ich są duże, ciemne, błyszczące, wydatne, ale nie przesadnie wyłupiaste. Mają zwisające i sercowate uszy, krotka i grubą szyję. Ich ogon jest zawinięty na grzbiet. Pekińczyki są masywne, ze średnio długim ciałem. Ich szata jest lśniąca i sztywna, z długą grzywą. Dopuszczalne są wszystkie barwy szaty. Wysoko ceniona jest czarna maska i "okulary" na mordce.

Charakter pekińczyka:

Obecnie pekińczyk kojarzy się z małym, złośliwym pieskiem, noszonym na rękach. Kocha pieszczoty i zabawy. On decyduje o formie i porze zabaw. Lubi chodzić własnymi drogami. Jego charakter jest zadziorny choć opanowany. Jak na potomka cesarskiej arystokracji przystało jest to bardzo żywy, odważny i przyjazny piesek. Potrafi być bardzo zazdrosny o swego pana. Zawsze odwzajemnia ofiarowane mu uczucia. W przypadku zagrożenia potrafi być bardzo bojowy. Jego duże, czarne oczy wyrażają każde uczucie: radość, zadowolenie, zdziwienie, złość, tęsknotę, nadzieję, a także smutek. Zraniony, smutny, czy obrażony pekińczyk może podjąć strajk głodowy. Psy te mogą stresować się zmiennością nastrojów domowników np. sprzeczką, kłótnią. Pekińczyki demonstrują również swoją tęsknotę za panem (może spowodować to nawet śmierć psa). Dlatego należy psy te traktować z należytym szacunkiem. Każdy może pokochać pekińczyka, ale nie każdy zasługuje na jego miłość.

Pielęgnacja:

Ze względu na skrócony układ oddechowy należy pamiętać o higienie nosa. Trzeba szczególnie pamiętać o sprawdzaniu, czy otwory nosowe nie są zatkane lub, czy płytka nosowa jest wolna od wydzieliny z nosa lub śliny. Jeśli się tak zdarzy płytkę nosową możemy przetrzeć zwykłą chusteczką higieniczną. Bardzo ważne jest, aby pamiętać o przecieraniu fałdy nad nosem. Możemy zrobić to wilgotnym gazikiem przesuwając go do góry. Gazę można zamaczać w wodzie lub rumianku.

Oczy:

Zagłębienie pod oczami przecieramy codziennie wodą lub rumiankiem. Należy również oczyszczać oczy z często tworzącej się ropy. Robimy to za pomocą chusteczki lub gazy.

Zęby:

Pies zmienia zęby mleczne na stałe w wieku w wieku 4 - 6 miesięcy. Jeśli zauważymy tworzenie się kamienia na zębach, można udać się na czyszczenie zębów do weterynarza. Jest to zabieg przeprowadzany pod narkozą, więc nie należy go wykonywać zbyt często.(Może on być nie bezpieczny w skutkach, ze względu na skrócony układ oddechowy psa). Można również samemu czyścić zęby psa. Używamy do tego zabiegu pasty zakupionej w sklepie zoologicznym lub gazy nasączonej w soku cytrynowym.

Pazury:

Pazury u dorosłego psa obcinamy przynajmniej raz w miesiącu. Służą do tego specjalne cążki. Musimy jednak pamiętać, aby nie uszkodzić nerwu, spowoduje to krwawienie. W przypadku pazurów białych nie powinno być żadnego problemu. Przy pazurach czarnych obcinamy tylko krótką końcówkę.

Uszy:

Czyścimy je przynajmniej raz w tygodniu. Możemy użyć do tego zabiegu zwykłych szpatułek do czyszczenia uszu. U weterynarza można zakupić również płyn do ich czyszczenia. Jeśli w uchu psa znajduje się zbyt duża ilość woskowiny należy skontaktować się z weterynarzem.

Szczotkowanie włosa:

Kiedy pies jest w okresie szczenięcym szczotkowanie powinniśmy traktować jak zabawę. Do czesania szczeniaka należy używać wtedy miękkiej szczotki włosianej.
Uszy - szczotkujemy je miękką szczotka włosianą lub grzebieniem ( najwygodniej jest z obrotowymi zębami). Sierść na uszach czeszemy do dołu.
Ogon - czeszemy miękką szczotka, zaczesując na grzbiet. Jeśli pojawia się kołtuny, należy rozczesać je szczotka drucianą, trzymając kołtun w ręku.
Tułów - sierść na tułowiu czeszemy od ogona do głowy ( pod włos). Na koniec włos psa układamy we właściwą stronę używając do tego miękkiej szczotki. Tak jak w przypadku grzbietu, postępujemy również i przy czesaniu sierści na tylnych i przednich łapach, tułowiu i torsie.

Pielęgnacja włosa:

Do kąpieli należy używać tylko szamponów przeznaczonych do mycia psa. W zależności od potrzeb wybieramy szampon odpowiedni dla swojego pupila. Po kąpieli psa należy wytrzeć ręcznikiem, sierść wysuszyć i rozczesać.

Oto jego fota:

Kaśka

Są to ładne pieski, ale naprawdę bardzo mnie wkurza ich zazdrość!

K@$!@

No żeczywiście nie ma najfajniejszego charkteru, " on decyduje o porze i formie zabwa" PFFFF...Jest troche podobny do kota,lubi chodzić własnymi drogami.

Kaśka

Ah... To ja mam dwóch podróżujących własnymi drogami... Very Happy